Archives

Czy można w wesoły, humorystyczny sposób opowiadać o rzeczach dramatycznych i trudnych, nie umniejszając ich znaczenia i nie spłycając cierpienia ludzi nimi dotkniętych? Czy można śmiać się z dziadka, który myli lodówkę z toaletą i sika do salaterki zamiast do muszli? Można. Til Schweiger dowiódł tego w swoim filmie Honig im Kopf (eng. Head full of Honey), w którym otwarcie i z całą swoją brutalnością przedstawił problem starczej demencji i choroby alzheimera.

Gdzie jest polski tytuł?

O dziwo nie ma. Buszując po sieci znalazłam tylko niemiecki oryginał i angielski odpowiednik – Head full of Honey. Miód w głowie to dosłowne tłumaczenie tytułu niemieckiego lub głowa pełna miodu – tłumaczenie jego angielskiego odpowiednika.

W filmie mowa jest o miodzie w głowie dziadka Amandusa, który ze względu na postępującą chorobę alzheimera wymaga codziennej opieki i nie może mieszkać sam. Choroba dziadka dochodzi wyraźnie do głosu podczas kiedy wygłasza mowę pożegnalną na pogrzebie swojej żony, babci Tildy – Margarete. To właśnie w tym momencie rodzina zostaje skonfrontowana z  faktycznym stanem zdrowia psychicznego Amandusa, który w swojej wypowiedzi ucieka się do wspomnień o babci piersiach i rodzajach ciast, które chętnie jada.

Amandus  zostaje zabrany do domu rodzinnego swojego syna Niko, który mieszka z żoną Sarahą i córką Tildą. To tutaj dochodzi do dramatycznych eskalacji skutków choroby dziadka, które zmuszają rodzinę do poszukiwania dla Amandusa profesjonalnej opieki w domu starców.

Podróż do dawnych wspomnień

Główna bohaterka filmu, 11-letnia wnuczka Tilda nie zgadza się na przeniesienie dziadka do domu opieki i porywa go w podróż jego wspomnień. Oboje udają się w kierunku Wenecji, w której dziadek z babcią spędzili miesiąc miodowy.

W tę samą podróż zostają zabrani widzowie i mimo iż momentami podróż ta się wydłuża i ciągnie, większość chętnie pozostaje przed ekranem i przeżywa wspólnie z Amandusem i Tildą ich przewrotne i niespodziewane przygody.

Film balsamem dla rodzin dotkniętych chorobą

Til Schweiger nie upiększa choroby alzheimera. Pokazuje zmagania członków rodziny z chorym dziadkiem. Pokazuje nieumiejętność szczerej rozmowy na ten temat, początkowe minimalizowanie problemu, spychanie odpowiedzialności z jednej osoby na drugą, naukę obcowania z chorym metodą prób i błędów.

Najodważniejszą postawą wykazuje się najmłodsza w rodzinie Tilda, która z nieustającą cierpliwością troszczy się o dziadka i stara się mu umilić czas, którego za chwilę i tak nie będzie pamiętał. Widzimy tych oboje w przepięknej scenerii włoskich landszaftów, śpiących w dworcowej toalecie, czy podróżujących między zwierzętami. Ta różnorodność miejsc, często komiczne sytuacje sprawiają, że ponad dwugodzinny Honig im Kopf nie męczy.

Mnie film ten porwał swoją wartkością, obrazami, muzyką, pięknym przedstawieniem uczuć wnuczki do dziadka – przez chwilę poczułam się nawet złą wnuczką i zapragnęłam odwiedzić swojego jedynego jaki mi pozostał dziadka.

Zamierzam obejrzeć Honig im Kopf po raz kolejny podczas rodzinnego wieczoru. Polecam każdemu, a szczególnie osobom, które mają styczność z chorobą alzheimera lub starczą demencją.

Jestem ciekawa, kto z was ten film oglądał i jakie mieliście wrażenia?

Źródło zdjęcia tytułowego: kino.de

Przeglądając jeden z portali z ofertami pracy stwierdziłam, że znajomość języków obcych, a w szczególności znajomość języka angielskiego potrzebna jest już w pierwszym etapie poszukiwań. Bez znajomości podstawowych pojęć typu: sales, developer, team, network, accountant trudno byłoby stwierdzić, czy opublikowane ogłoszenie może nas w ogóle zainteresować.

Wielu pracodawców oczekuje dobrej lub bardzo dobrej znajomości języka obcego. Pojawiają się oferty, gdzie znajomość języka obcego w mowie i piśmie musi być na tyle dobra, aby umożliwiała swobodną komunikację i prowadzenie korespondencji e-mailowej lub takie, w których znajomość języka będzie dodatkowym atutem. Biorąc pod uwagę fakt, że wiele jak nie większość dużych firm i koncernów ma udziały zagraniczne lub współpracują z zagranicznym kontrahentem, wymagania językowe są jak najbardziej uzasadnione. Mam wrażenie, że władanie językiem obcym (poza oczywiście wymaganą specjalizacją zawodową) ma kluczowe znaczenie w poszukiwaniu pracy.

Jak ocenić poziom biegłości językowej

Jednym ze sposobów na określenie umiejętności językowych w mówieniu, słuchaniu, czytaniu i pisaniu jest klasyfikacja przyjęta przez Radę Europy, na którą składa się 6 poziomów. Pewnie spotkaliście się już z określeniem znajomości językowych opatrzonych wielką literą oraz cyfrą, np. A1, B2, C1.

Poziom początkujący  to A1 i A2. Osoby z podstawową znajomością języka powinny potrafić się przedstawić, opowiedzieć w prostych zdaniach o sobie, swojej rodzinie, czy sytuacji mieszkaniowej. Na poziomie podstawowym rozumiemy i potrafimy odpowiedzieć na proste pytania związane z życiem codziennym.

B1 i B2 to poziom średnio zaawansowany. Biegłość językowa B1 wymaga od nas umiejętności opisywania różnych zdarzeń, sytuacji, planów związanych z pracą, szkołą, życiem rodzinnym, czasem wolnym. B2 to poziom maturalny. Na tym etapie zaawansowania jesteśmy w stanie zająć głoś w dyskusji, przedstawić i obronić swoje stanowisko, przeczytać artykuł z gazety i opowiedzieć o nim.

C1 i C2 poziom zaawansowany i poziom mistrzowski bliski osobie mówiącej w języku ojczystym. Na tym poziomie jesteśmy w stanie zrozumieć wszystkie rodzaje tekstów i wypowiedzi. Potrafimy przekazać swoją wiedzę w języku obcym. Wychwycić niuanse i zabarwienia językowe. Potrafimy spontanicznie reagować na każdą sytuację językową.

Osoby, które uczą się języków obcych wiedzą, że trudno jednoznacznie ocenić swój poziom, ponieważ często zdarza się, że jedne kompetencje językowe mamy bardziej rozwinięte niż inne. Wiele osób więcej rozumie ze słuchu niż jest w stanie powiedzieć. Jest to naturalny proces nauki języka i śmiało możemy się do tego przyznać, że o ile jesteśmy ekspertem np. w tekście czytanym, bo nauczyliśmy się tego na studiach, o tyle gorzej idzie nam np. z prowadzeniem dyskusji.

W Curriculum Vitae Europass  mamy możliwość oceny znajomości języków obcych właśnie w taki sposób. Tutaj oceniamy z osobna nasz poziom rozumienia w czytaniu i słuchaniu, w porozumiewaniu i samodzielnym wypowiadaniu się oraz w pisaniu. Zobaczcie:

Zobacz również: Czy język niemiecki jest trudny?

Język obcy na rozmowie o pracę

Rozmów kwalifikacyjnych mam już paręnaście za sobą i z doświadczenia stwierdzam, że nie taki ten test straszny, któremu poddadzą nas rekruterzy sprawdzający znajomość języków obcych. Przeważnie pytanie o zmianę języka następuje w momencie, kiedy już zdążyliśmy się rozluźnić i z większą śmiałością opowiadamy o sobie i swoich dokonaniach. Wtedy osoba rekrutująca, bądź pracownik specjalnie ściągnięty na tę okazję stwierdza:

I tutaj macie swoje pięć minut. Jeżeli dobrze w tym momencie i udowodnicie swoją wypowiedzią, że wiedzę językową faktycznie jakąś macie, kolejne pytania będą wam odpuszczone. Jeżeli zaczniecie dukać, czerwienić się, szukać słówek uprzejmy rekruter, bądź wasz ewentualnie przyszły kolega zada pytania pomocnicze, które pozwolą wam wskoczyć na właściwe tory. Polecam aby pytań tych słuchać uważnie, bo przeważnie na podstawie samego pytania można już ułożyć odpowiedź.

Kolejnym testem sprawdzających poziom wiedzy językowej z jakim ja się spotkałam, jest test elektroniczny. Po rozmowie kwalifikacyjnej zostaniemy poproszeni do komputera, gdzie przygotowany będzie test, którego poziom trudności wzrasta z pytania na pytanie. Testy takie trwają około 30 minut.

Znajomość języków obcych w praktyce

Na każdej dotychczasowej rozmowie o pracę miałam test ustny, bądź pisemny z języka angielskiego, mimo iż język ten nie był wymagany na stanowisku, o które się ubiegałam. Testy te zdawałam na początku jako tako, później trochę lepiej, bo wiedziałam jak się na nie przygotować. Ku mojemu niezadowoleniu z języka angielskiego korzystałam w pracy rzadko, wręcz sporadycznie. Kiedy czytam ogłoszenia o pracę dzisiaj i widzę, że w przypadku 95% stanowisk język angielski jest wymagany, uśmiecham się tylko, bo wiem, że jest to po prostu często powtarzany frazes. Język ten jest wymagany, ale głównie na rozmowie kwalifikacyjnej.

Co jednak zrobić z naszymi umiejętnościami językowymi później? Ja robię to co z każdą inną dziedziną życia na której mi zależy. Dbam o rozwój sama poza godzinami pracy. Bo nawet kiedy nasze stanowisko wymaga ciągłego kontaktu z językiem i o ile nie jesteście tłumaczem, zauważycie po czasie, że poruszacie się ciągle wśród tych samych utartych zwrotów i wyrażeń, które nijak się mają z językowym rozwojem.

Jedno jest pewne, żeby dostać pracę języki obce trzeba znać 🙂

Czytanie należy poza pisaniem, mówieniem i słuchaniem do czterech kompetencji językowych, które sprawdzane są na testach pisemnych i egzaminach ustnych z języków obcych. Umiejętność czytania i pisania należy do podstaw edukacyjnych, które warunkują dalszą naukę. Czytanie umożliwia pogłębianie wiedzy za pomocą podręczników, artykułów internetowych, słowników, leksykonów itp.

Zaczynając naukę języka obcego mamy o tyle dobrze, że naukę czytania i pisania w  języku ojczystym mamy już za sobą. Skoro umiemy więc i czytać i pisać, dlaczego pojawiają trudności, kiedy konfrontujemy swoje umiejętności z tekstem obcojęzycznym?

Zanim osiągniemy umiejętność czytania ze zrozumieniem i czytania krytycznego  w języku obcym, musimy cofnąć się na chwilę do pierwszej klasy i elementarza. Nasz mózg będzie musiał przestawić się teraz ze znanych mu dotychczas połączeń znaków na zupełnie nowe.

Und ich hörte ihn „Tschüss” sagen. – I usłyszałem jak mówi: Cześć.

Na pierwszej lekcji będziemy koncentrować się przede wszystkim na technicznej stronie czytania. Interesować nas będzie jak wymówić nowe litery i sylaby, ewentualnie jak zaintonować wyraz lub zdanie. W tej pierwszej fazie czytania w języku obcym nasz mózg rejestrować będzie nowe połączenia samogłosek i spółgłosek, system w jaki składają się one w słowa i zdania.

Żeby szybciej oswoić się z brzmieniem języka obcego polecam czytanie tekstów również na głos. Spróbujcie swoich sił np. z tekstem ulubionej piosenki. Odsłuchajcie utwór, przeczytajcie tekst po cichu a później na głos. W razie wątpliwości  posłuchajcie piosenki jeszcze raz. Taką metodę możecie zastosować nawet w początkowej fazie nauki. Nikt nie wymaga od Was rozumienia słowa czytanego od razu.

Kolejnym krokiem w nauce czytania w języku obcym będzie poznanie i zapamiętanie znaczenia podstawowych wyrazów. Polecam zacząć od najczęściej używanych słówek. Najczęściej używane czasowniki w języku niemieckim przygotowałam dla was TUTAJ.

Ich sehe, dass du denkst

Ich denke, dass du fühlst

Ich fühle, dass du willst

Aber ich hör dich nicht, ich

*fragment tekstu piosenki „Nur ein Wort”, wykonawca: Wir sind Helden

Dzięki znajomości podstawowych słówek polepszy się Wasza płynność czytania i rozumienie tekstu. Zapewniam Wam, że znacie ich o wiele więcej niż przypuszczacie. Spójrzcie na listę internacjonalizmów i przekonajcie się, jak wiele niemieckich wyrazów pisanych jest podobnie do polskich.

Jeżeli posiadacie już bazowy zasób słownictwa będziecie potrafili zrozumieć kontekst czytanego tekstu, bez konieczności rozumienia każdego słowa.

Od czego zacząć?

Od komiksów, ulubionej powieści tym razem w języku obcym, od kolorowych magazynów, które zwykliście czytać również po polsku, od tekstów piosenek, czy nawet gazetek reklamowych. Możecie przetestować różne źródła i sprawdzić co sprawia Wam najwięcej przyjemności.

Ucząc się angielskiego sięgam do książek na podstawie filmów, które obejrzałam. Bardzo dobrze czytało mi się Cztery wesela i pogrzeb, Zmierzch i książki Sophie Kinsella. Zanim zacznę czytać chcę znać zarys fabuły. Ta metoda jest dla mnie łatwa i przyjemna. Nie denerwuję się kiedy nie rozumiem poszczególnych słówek, czytam po prostu dalej i staram się zrozumieć tyle ile mogę. W przypływie większej motywacji sięgam do słownika i tłumaczę niektóre słówka. Zatrzymuję się nad jednym akapitem i rozkładam go językowo na części pierwsze.

Zanim zdecydujecie się na zakup komiksów czy książek w języku niemieckim zajrzyjcie na poniższe strony i sprawdźcie, która z tych form najbardziej Wam odpowiada.

• http://www.mycomics.de/  – komiksy po niemiecku
• https://www.bookrix.de/books.html – darmowe e booki po niemiecku
• http://gutenberg.spiegel.de/ – klasyka literatury światowej w języku niemieckim
• http://www.dw.com/de/themen/s-9077 – Deutsche Welle portal internetowy prowadzony w 30 językach

Czytanie w języku obcym ma Wam sprawiać przecież przyjemność i pomagać w nauce języka. Korzyści z czytania zaobserwujecie bardzo szybko. Nagle stwierdzicie, że Wasze słownictwo jest o wiele bogatsze niż wcześniej, a zapamiętywanie słówek poprawiło się diametralnie i to bez męczącego zakuwania na pamięć. Nabierzecie językowej pewności siebie i stwierdzicie, że Wasza nauka nie poszła na marne, skoro jesteście w stanie zrozumieć czytany tekst. Nabierzecie apetytu na więcej i częściej. Nie zwlekajcie więc, tylko łapcie za jakąś książkę i udajcie się w piękną językową podróż.

Wiecie od ilu lat uczę się języka angielskiego? Od ponad piętnastu!

Czy znam ten język na tyle aby porozumieć się w podstawowych kwestiach, w sytuacjach turystycznych, w płytkim small talku – tak, z tym sobie radzę bez większego problemu. Co jednak kiedy rozmówca staje się bardziej wnikliwy i chce porozmawiać na tematy polityczne, filozoficzne czy chociażby na temat rozdania Oscarów?

Podczas ostatniej rozmowy na  temat rozdania nagród stwierdziłam, że w języku angielskim jestem w stanie powiedzieć tylko: and the winner goes to oraz Ryan Gossling is handsome. Biednie, co? Stoję więc na początku mojej kilkunastoletniej drogi nauki języka angielskiego i pytam się siebie – co dalej?

Wiem, że macie podobne przemyślenia związane z nauką języka niemieckiego. Niby uczycie się  od paru lat, a wiedza Wasza jest znikoma. Słówka kiedyś zakuwane popadły w niepamięć. Brakuje Wam „języka w buzi”. Spontaniczne sytuacje językowe stresują i blokują.

Znam to bardzo dobrze i zdaję sobie sprawę, że jak tylko odpuszczam kontakt z językiem, zaczynam o nim po prostu zapominać. Mam na to namacalne dowody.

Nauka języka to ciągły proces. Niekończąca się historia. Co może być z jednej strony piękne, z drugiej lekko frustrujące, ponieważ nie ma żadnego końca.

keep on learning

Jeżeli chcę aby znajomość języka pogłębiała się, to muszę się do tego niestety sama porządnie przyłożyć. Szukać sytuacji, w których mogę język ten wykorzystać. Czytać, słuchać, mówić, interesować się. Poznałam wiele metod nauki i stwierdzam, że nie ma metody na skróty. Są sposoby mniej lub bardziej przyjemne, jednak bez wysiłku własnego i czasami też ciężkiej pracy nie da się osiągnąć językowego sukcesu.

Często słyszę stwierdzenie, że wystarczy mieszkać za granicą, mieć codzienny kontakt z danym językiem, żeby go opanować. To nieprawda. Należy dodać jeszcze, że przede wszystkim trzeba chcieć się go nauczyć. Trzeba zdobywać się na odwagę aby powtarzać zasłyszane zdania, wdawać się w rozmowy z autochtonami, którzy często posługują się językiem zgoła innym, niż ten przedstawiony w książkach.

Co więc zrobię aby nadrobić braki w temacie Oscarowym?

• przeczytam na ten temat artykuł z Wikipedii
• zajrzę na bloga językowego angielska herbata
• posłucham na YouTube wywiadu z Ryanem 😉
• obejrzę jeden z nagrodzonych filmów po angielsku

Plan jest bardzo ambitny, więc daję sobie na naukę dwa tygodnie. W końcu nie samym językiem angielskim Tonia żyje. W moim przypadku nauka słówek na podstawie kilku źródeł sprawdza się najlepiej. Ilekroć zobaczę, usłyszę te same słowa i wyrażenia, tyle większe są szanse, że je zapamiętam. Mam nadzieję, że w przyszłym roku okażę się ciekawszym rozmówcą, mającym więcej do powiedzenia na temat złotych statuetek, niż tylko wyraz zachwytu nad tym – jakże uroczym Ryanem.

Nie będę się sprzeczać, co było pierwsze: jajko czy kura, pisanie czy czytanie. Będę się dzielić doświadczeniem i tym jak nauczyłam się pisać i mówić w języku obcym.

Uczenie się języków obcych może być przyjemne. Spróbujcie.

Był sobie kryminał

Po drugim roku nauki języka niemieckiego, zapragnęłam dołożyć do mojego szkolnego przedsięwzięcia coś od siebie i sięgnęłam po kryminał w języku niemieckim. Książka wpadła mi w ręce dzięki koleżance, która dostawała paczki od sąsiadów zza granicy, za co do dzisiaj jestem jej wdzięczna. Pozdrawiam Justynę.

Dużym ułatwieniem dla mnie była przyjemność, jaką czerpałam z samego czytania. Chętnie udawałam się w fikcyjne światy, chłonąc w okresach mojego intelektualnego szczytu po dwie książki tygodniowo. Przyznaję, że zaniedbywałam tym samym głównie przedmioty ścisłe, co znalazło swoje odzwierciedlenie na świadectwie końcowym. W tym czasie bliższy był mi Werter niż Pitagoras. Czas zweryfikował jednak moje upodobania.

Niemiecką gramatykę chłonęłam pilnie, nie czując oporu podczas nauki tabelek z odmianami. Gorzej było ze słownictwem. Tę wiedzę przyswajałam głównie na kartkówki. Dopiero czytanie książek wyostrzyło moją ciekawość na słówka niemieckie. Początkowo rozumiałam może 30-40 procent czytanego tekstu. Wielu rzeczy musiałam się domyślać. Kiedy książka wciągnęła mnie w swoją fabułę, niewymuszona nauka słówek poszła już z górki. Z własnej woli sięgałam po słownik. Zależało mi na poznaniu treści i zrozumieniu kryminalnej zagadki.

Kali zaczął dobrze pisać

Paręset stron zapełnionych niemieckimi wyrazami spowodowało, że przyswoiłam sobie dość, a może nawet bardzo dobrze pisownię języka niemieckiego. Czytając słowo pisane zauważyłam, że o wiele łatwiej radzę sobie z formułowaniem zdań w języku niemieckim. Moje zdania zaczęły składać się podrzędnie i zawierać więcej niż tylko podmiot i orzeczenie. Dzięki czytaniu nauczyłam się pisać po niemiecku. Po prostu.

W mowie i w piśmie

Nie ukrywam, że mówienie szło mi najbardziej opornie. Szkoła nie oferowała dodatkowych konwersacji, a te parę zdań, którymi można się było podzielić na lekcji były zdecydowanie niewystarczające. Z pomocą przyszła ponownie Justynka, która podrzuciła mi płyty CD z niemieckimi wykonawcami. Zaczęłam słuchać i odśpiewywać piosenki w języku niemieckim. Nie myślałam wtedy ani o gramatyce ani o wymowie. Powtarzałam teksty jak papużka, przyswajając tym samym całkiem nieświadomie nowe słówka, idiomy i mowę potoczną.

Z archiwum X

Kolejnym krokiem ku lepszemu opanowaniu języka było oglądanie niemieckich stacji telewizyjnych. Swego czasu uwielbiałam PRO7, serial Akte X i das Glücksrad – czyli niemieckie koło fortuny. Uczniom polecam oglądanie ulubionych seriali i filmów w języku obcym. Uczenie się w ten sposób jest dla wielu osób bardzo przyjemne i przede wszystkim skuteczne. Osobom początkującym polecam oglądanie seriali stworzonych specjalnie dla uczących się języka niemieckiego, jak np. Jojo sucht das Glück.

Jakie są Wasze doświadczenia z nauką pisania i mówienia w języku obcym? Co sprawdziło się u Was i działa do dzisiaj? Czy zauważyliście, że opanowanie jednej umiejętności ułatwia Wam zdobywania kolejnych?

Mam to szczęście, że etap edukacji elementarnej mam już za sobą. Nie muszę chodzić do szkoły, jeżeli nie chcę. Mam również to szczęście, że nadal chce mi się uczyć i ten przywilej, że tym razem to ja wybieram czego nauka będzie dotyczyć. Wiem, że niezależnie od wieku motywacja do nauki potrzebna jest każdemu, aby wytrwać na wcześniej obranej ścieżce.

Jedno jest pewnie – tego czego się nauczyłeś nie zabierze Ci już nikt. Z każdym nowym doświadczeniem, opanowanym pojęciem, wzorem, historią stajesz się bogatszy. Czy widzisz to również i jesteś w stanie podzielić mój zachwyt?

Pamiętam czasy liceum i niechęć do ścisłych przedmiotów. Wybrałam przecież profil humanistyczny! Pamiętam korepetycje z chemii i fizyki i tróje na świadectwie maturalnym. Matematyka – to nie dla mnie. Wolałam czytać, pisać, fantazjować, uczyć się języków. Nie raz zostałam przyłapana z książką pod ławką. Dzisiaj czytam mniej, piszę rzadziej a utrzymuję się głównie z matematyki i znajomości cyferek. Przewrotne, prawda?

Motywacja do nauki

Niezależnie, czy uczysz się języka niemieckiego, czy historii, w każdym przypadku kieruje Tobą wewnętrzna siła, impuls, dzięki któremu nadal to robisz. Ponieważ uważam, że wiele możemy nauczyć się dzięki doświadczeniu innych, przedstawiam Ci wypowiedzi innych uczniów i uczennic na pytanie: Jak wygląda Twoja motywacja do nauki? Po co się uczysz?

Uczę się, aby poznać lepiej świat. Zrozumieć np. jak działa komputer, telefon.

Bo myślę, że mądrzy ludzie mają w życiu lepiej.

Uczę się, żeby na koniec roku dostać prezent od rodziców.

Uczę się z nudów. Mam dorosłe dzieci i mnóstwo wolnego czasu. Chodzę na różne kursy i poznaję tam nowe osoby.

Chcę iść na studia i mieć dobrą pracę.

Nauka języka obcego to nowy kanał poznania rzeczywistości.

Uczę się zawodu, bo uważam, że ludzie potrzebują dobrych mechaników.

Nigdy nie lubiłem czytać lektur, dlatego uczę się gotowania. Każdy lubi dobrze zjeść.

Nauka mnie męczy i czasami mnie nudzi. Muszę się uczyć, żeby w życiu coś osiągnąć.

Po prostu się uczę. Każdy się musi uczyć, żeby skończyć szkołę.

Rozwijam się i trenuję mózg. Dlatego się uczę.

Lubię się uczyć i dostawać dobre oceny.

Nie chcę być głupi. Chcę mieć szerokie horyzonty. Dużo wiedzieć. Chcę być mądry.

Zdobywam nowe kwalifikacje dzięki nauce i staję się atrakcyjniejsza na rynku pracy.

Czy odnajdujesz się w którejś z tych wypowiedzi? A może masz własne sugestie na temat motywacji do nauki i zechcesz podzielić się nimi w komentarzach. Czy jesteś w stanie podać przykłady, dlaczego nie warto się uczyć? Jak dokończyłbyś wypowiedź, nie będę się uczył, ponieważ…?