Archives

Jeżeli ktoś zapytałby mnie, czy polecam wyjazd zagraniczny jako opiekunka Au pair, zdecydowanie odpowiedziałabym tak. Bez cukrowania i snucia pięknych wizji o takim pobycie, trzymałabym się faktów i przyszłej operce udzieliłabym parę wskazówek i podzieliła się doświadczeniem. Jeżeli trafiła tu jakaś osoba, która interesuje się takim wyjazdem zapraszam do czytania dalej.

Zdaję sobie sprawę, że moje doświadczenia są ograniczone i koncentrują się wokół dwóch rodzin, zachęcam więc do zdobywania swoich i dzielenia się nimi, chociażby tutaj - w komentarzach. W poprzednim wpisie Opinie o byciu Au pair w Niemczech  wspominałam jak znalazłam się u jednej z tych rodzin. Krótko przed końcem umowy z samotnie wychowującą dzieci fotografką zaczęłyśmy poszukiwania nowego miejsca dla mnie, gdzie opiekując się dziećmi mogłabym dalej rozwijać język i kontynuować studia. Wybrałyśmy biuro pośredniczące aupair4you. Musiałam wypełnić dość obszerny formularz zgłoszeniowy, oraz napisać własnoręcznie list do przyszłej rodziny. Załączyłam do tego listu zdjęcia z dziećmi, którymi się dotychczas opiekowałam. Na odzew nie musiałam długo czekać. W przeciągu tygodnia zadzwoniła do mnie agencja Au pair i zaproponowała rozmowę telefoniczną z zainteresowaną rodziną. Na tamten moment nie miałam pojęcia, że rodzin poszukujących jest naprawdę dużo, i że nie trzeba się godzić na tę pierwszą. Pamiętam, że brzmienie głosu tamtej kobiety już od pierwszego hallo mi się nie podobało. Zdusiłam to w sobie i starałam się podczas rozmowy zaprezentować jak najlepiej. Ponieważ mój niemiecki był na bardzo dobrym poziomie, a rodzina ta pilnie poszukiwała pomocy, zaraz po rozmowie telefonicznej z przyszłą mamą Au pair dostałam informację od agencji, że rodzina chce mnie zaprosić do pracy od zaraz. Miałam wspierać rodzinę w opiekowaniu się 3 chłopcami w wieku 2,4 i 6 lat. Opiekunka Au pair Uczucia miałam mieszane. Nie tylko ze względu na liczbę dzieci, ale i na dość roszczeniowy i nadąsany ton mamy z mojej przyszłej rodziny Au pair. Dowiedziałam się, że ojciec rodziny wychodzi rano i wraca wieczorem, dlatego nie daje sobie rady z dziećmi. I tak faktycznie było. Filip - tak go tutaj nazwę, był ojcem weekendowym. Po śniadaniu opuszczał dom i wracał dopiero koło 19stej, kiedy dzieci były już wykąpane i przygotowane do spania. No chyba, że był akurat w podróży służbowej - wtedy nie wracał przez parę dni w ogóle. Kiedy był zdarzało się, że zaprowadzał najstarszego syna do przedszkola. Poza tym opłacał swojej żonie, która nie pracowała od czasu narodzenia pierwszego syna, sprzątaczkę oraz niańkę Au pair. Wcale się nie dziwiłam, że pani domu jest sfrustrowana i zmęczona. Od samego początku pomagałam jej jak się dało. Dzieci szybko się do mnie przyzwyczaiły i mnie polubiły. O dziwo dawałam sobie radę z całą trójką, przez te parę godzin, kiedy zostawałam z nimi sama. Dzieciaki nie były dla mnie problemem, tylko rodzina sama w sobie, jej sposób życia i wymagania w stosunku do mnie. Zaraz po przyjeździe zaprowadzili mnie do mojego nowego pokoju, którego drzwi miałam zamykać tylko na noc, a podczas mojej nieobecności zostawiać klucz na lodówce. Przyzwyczaiłam się. Drzwi niestety były bardzo nieszczelne, więc słyszałam wszystko co dzieje się w kuchni obok i jadalni. Rano nie musiałam wstawać i odprowadzać dzieci do przedszkola, mimo tego ich poranne krzyki w kuchni i szykowanie się do wyjścia budziły mnie codziennie. Okej to w sumie też pikuś i do tego się przyzwyczaiłam. Problem pojawił się kiedy poznałam na kursie (który mi rodzina opłacała - zgodnie z umową z agencją Au pair) nowe koleżanki i chciałam od czasu do czasu  wyjść z nimi do baru. Miałam godzinę policyjną i musiałam być codziennie najpóźniej o 22 w domu.  W razie gdyby jedno z dzieci źle się poczuło i matka musiała jechać z nim do szpitala. Nie wolno mi było spać poza domem. Przez pół roku, jakie spędziłam u tej rodziny dzieci były zdrowe. Z kolejnymi dniami czułam się u nich coraz bardziej jak niewolnik na wyłączność. Z dziećmi wolno mi było siedzieć tylko w mieszkaniu. Nie mogłam wychodzić z nimi ani na spacer, ani do sklepu. Raz (!) mogłam odprowadzić najstarszego do szkoły muzycznej, ulicę dalej. Nie mogłam zapraszać do siebie koleżanek. Pracowałam od poniedziałku do soboty do godziny 12:00. Wtedy zaczynał się czas tylko dla rodziny. Mama Au pair powiedziała, że w sobotę i niedzielę nie będę z nimi jadła posiłków. Ja miałam wtedy zająć się czymś poza domem i wracać dopiero na noc. Po pierwszym takim weekendzie, kopara mi opadła. Było to zupełne przeciwieństwo poprzedniej rodziny z którą zwiedziłam spory kawałek kraju i u której byłam przyjęta jako tymczasowy członek rodziny. Byłam niedoświadczona i nie wiedziałam, że mogłam się na to nie zgodzić. Agencje Au pair dają możliwość zmiany rodziny podczas trwania umowy. Ja próbowałam się za wszelką cenę dopasować, nie patrząc na to jak się czuję. Wytrzymałam pół roku i zrezygnowałam z tej pracy, głównie pod naciskiem znajomych, którzy znali sytuację. Oczywiście wiele zawdzięczam temu pobytowi. Z dziewczyną, która sprzątała u rodziny jestem zaprzyjaźniona do dzisiaj. Z koleżanką z kursu nada mamy kontakt i raz na rok odwiedzamy się osobiście. Rodzina ta miała pokaźne zbiory literatury niemieckiej, z których w wolnych chwilach korzystałam. Oboje byli dobrze wykształceni i posługiwali się pięknym językiem niemieckim, co miało duży wpływ na słownictwo, które opanowałam. Podczas wieczornych baby sittingów nauczyłam się prasować koszul. Gdybym jednak mogła cofnąć czas, coś jednak bym zmieniła. Najpóźniej po dwóch tygodniach zadzwoniłabym do agencji Au pair i poprosiła o zmianę rodziny lub interwencję u obecnej. Każda ze stron ma do tego prawo, więc warto w takich sytuacjach skorzystać. Poza tym starałabym się nawiązać kontakt z innymi opiekunkami z miasta w którym mieszkam, w celu wymiany doświadczeń i ogólnego wsparcia. W grupie siła, a może wcale nie miałam aż tak źle? Po tamtych doświadczeniach zaprzestałam poszukiwanie nowej rodziny au pair. Mieszkałam za granicą i pilnowałam dzieci, ale już tylko z doskoku. Było to i lepiej płatne i dawało mi więcej wolności.

Będąc w trakcie studiów zawsze chciałam wyjechać do kraju niemieckojęzycznego. Według moich odczuć był to jedyny sposób, aby nauczyć się języka szybko, aby nabrać odpowiedniego akcentu i opanować szerzej zakrojone słownictwo, niż oferowały to podręczniki, czy chociażby zajęcia na uczelni. Wiedziałam, że istnieją programy Au pair w Niemczech, jednak ja starałam się o stypendium na niemieckim uniwersytecie. Au pair zostałam całkiem przez przypadek.

Był środek lata, do końca wakacji studenckich zostały jeszcze dwa miesiące. Kasy na dalszy wypoczynek brak. Zaczęłam rozglądać się za pracą sezonową i zanim poszłam na pierwszą rozmowę zadzwoniła Iwonka. Dziewczyna trafiła w odpowiedni moment i czas, a mnie nie pozostało nic innego, jak zgodzić się na jej propozycję. Iwonka była w sytuacji podbramkowej. Półtora miesiąca opiekowała się jako Au pair dwojgiem dzieci w niemiecko-austriackiej rodzinie. Niestety sytuacja losowa zmusiła ją do natychmiastowego powrotu do kraju, a rodzina Au pair do natychmiastowego znalezienia zastępstwa. Tak i tu pojawiłam się ja. Początek był bezbolesny Jako że zostałam polecona, wszelkie formalności załatwialiśmy dopiero na miejscu bezpośrednio przez niemiecką agencję Au pair. Zanim jednak udałam się w podróż, rozmawiałam dwa razy z mamą Au pair przez telefon. Rozmowa ta miała na celu sprawdzenie moich umiejętności językowych i raczej intuicyjnej ocenie moich kwalifikacji na opiekunkę. Mi nawet przez myśl nie przeszło, aby mieć w stosunku do rodziny Au pair jakieś oczekiwania. Ważny był dla mnie osobny pokój zamykany na klucz. W przypadku tej rodziny nie było to konieczne... Iwonka wyjechała. Ja zostałam na kolejne dwa miesiące- wyjazd Au pair umówiony był od czerwca do końca września/połowy października. Wszystkimi formalnościami zajęła się bardzo sympatyczna i pomocna mama Au pair. Mieszkaliśmy w malutkiej wiosce, w dość dużym domu, z dwójką dzieci - 3 i 5 lat. Mama żyła głównie sama, tatów było dwóch, pojawiali się rzadko. Jako że mama była fotografem, weekendy spędzała na ślubnych sesjach zdjęciowych. W tym czasie ja zajmowałam jej miejsce i od rana do wieczora opiekowałam się dziećmi.  Zostałam bardzo serdecznie przyjęta przez dziadków jak i znajomych rodziny Au pair. Starali się mnie wspierać, szczególnie w dni, kiedy mamy dzieci nie było w ogóle. Moja rodzina miała już doświadczenia z Au pair. Byłam którąś z kolei. Mieli zaufanie do tego typu współpracy, również dzieciom nie było to obce. Moim zdaniem jest to ważne kryterium przy wyborze rodziny Au pair. Dostawałam kieszonkowe w wysokości 70 EUR tygodniowo, czyli więcej niż w umowie, a to dlatego, że mamy naprawdę nie było całymi dniami w domu. Nie musiałam sprzątać, ale z nudów to robiłam. Na wiosce nie było osób w moim wieku, były albo rodziny z dziećmi, albo ich dziadkowie. Młodzi wyemigrowali do miast. Wieczory spędzałam więc wśród czterdziesto- i pięćdziesięciolatków, którzy przychodzili na taras na lampkę wina. Au pair Niemcy Opinie Od pierwszej minuty pobytu u rodziny Au pair o języku polskim mogłam zapomnieć. Dzień i noc operowałam językiem niemieckim. Przez pierwsze dni miałam olbrzymie trudności ze zrozumieniem panującego tam wioskowego dialektu. Zwątpiłam w moje umiejętności, ponieważ to co zaserwowała mi tamta społeczność w ogóle niemieckiego nie przypominało. Po dwóch tygodniach zapomniałam o rodzajnikach, przypadkach, odmianach - po prostu mówiłam. Wieczorem czytałam, bądź opowiadałam dzieciom bajki, łapiąc kolejne nowe słówka. W dni wolne od pracy (mama Au pair starała się, abym miała jeden cały, lub nawet dwa wolne dni tygodniowo) wsiadałam w autobus i jechałam do następnego dużego miasta. Chodziłam tam na zakupy, na kawę na starym mieście, zwiedzałam, odpoczywałam. Rodzina Au pair zabierała mnie również ze sobą w odwiedziny do ciotek, wujków i kuzynów. Dzięki temu zwiedziłam cały Bundesland. Jeden weekend spędziłam u taty mojego podopiecznego. Zostaliśmy wyprawieni pociągiem na południe kraju- kolejna podróż i doświadczenie w ramach pobytu Au pair. Raz zostałam zabrana do opery, gdzie zobaczyłam die Zauberflöte Mozarta. Miałam tyle nowych wrażeń, że nie odczuwałam tęsknoty za krajem, czy znajomymi. Czasami brakowało mi osób do rozmowy w moje wolne dni. Pieniędzy nie udało mi się zaoszczędzić w ogóle. Wszystko wydawałam na książki niemieckojęzyczne, na ubrania w centrach handlowych, głównie w H&M, którego wtedy jeszcze w Polsce nie było, kosmetyki, na drogie pozamiejskie bilety autobusowe. Byłam zachłyśnięta swobodą, wolnością, językiem niemieckim na żywo.  Wyjazd jako Au pair postanowiłam przedłużyć na kolejne pół roku. Rodzina u której byłam, nie mogła mnie tak długo zostawić, więc zaczęliśmy poszukiwania nowej. Formalności nie były skomplikowane. Nowa, chętna na przyjęcie mnie rodzina pojawiła już tydzień później. Wraz z nią kolejne doświadczenia. Tym razem niestety również te przykre i niezrozumiałe. Od października zamieszkałam w nowym mieście, u rodziny Au pair, którą do dzisiaj wspominam z niesmakiem. O tym więcej w kolejnym wpisie. Zapraszam. Może zainteresuje Was również wpis: Wyzwania i samotność na emigracji.